شعری برای صبا که تا آخر ایستاد و معلم ایستادگی تا به آخر شد

شعری از دوست همیشگی سایت ایران ما «کاوه ایرانی» در رثای شهید راه آزادی صبا هفت برادران که معلم ایستادگی تا به آخر شد.

در آخرین نگاهت موج امیدواریست
در واپسین پیامت سوگند پایداریست
نام تو خورده پیوند با صبر و استقامت
از جان وتن گذشتی کاین رسم سربداریست

تو مظهر عطایی تو سمبل وفایی
از هر چه غیر عشق است آزادی و رهایی
تو ایتی مجسم از فدیه و فدایی
نام تو وه چه زیباست تو پاک چون صبایی

معنا گرفته از تو ایثار و پاکبازیست
تکثیر گشته از تو اخلاص و بی نیازیست
افسانه بود فرهاد دیوانه بود مجنون
راه تو راه عشقست، کارتو عشقبازیست

وقتی گلوله رویید چون گل به سینه تو
در راه عشق میهن جان شد هزینه تو
گفتی که تا به آخر هستی و ایستادی
دشمن گرفته در دل زین گفته کینه تو

از شرح سوز این داغ معذور و ناتوانم
لکنت فتاده از درد حتی به واژگانم‌
چون گویم از غم دل وقتی نمیتوانم؟
زیبد اگر بگریم خون را ز دیدگانم